Γράφει ο Δημήτρης Κυπριώτης
Η αστάθεια είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη. Μια αστάθεια που δημιουργεί όμως ένα ντόμινο πολιτικών εξελίξεων και συγχρόνως υποβόσκει ή γίνεται φανερή, ανάλογα των περιπτώσεων, μια κοινωνική δυσαρέσκεια με απρόβλεπτες προς το παρόν συνέπειες για το πολιτικό σύστημα των κρατών μελών της.
Η πολιτική αστάθεια άρχισε να παρουσιάζεται στη Γαλλία, όταν ο Ε. Μακρόν ενώ κέρδισε την νέα προεδρική του θητεία, αν και όχι με εύκολο τρόπο, έχασε την πλειοψηφία στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Στη Γερμανία ο νέος Καγκελάριος Όλαφ Σολτς καταρρέει δημοσκοπικά και τελευταία στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Μπόρις Τζόνσον έχει ήδη υποβάλλει την παραίτησή του από την πρωθυπουργία και βλέπει πλέον την έξοδο από την 10 Downing Street.
Όλα αυτά δείχνουν μια νέα κατάσταση, στην οποία οι βεβαιότητες που επικρατούσαν στην Ευρώπη, για τα μεγάλα και παραδοσιακά κόμματα αλλά και τους πολιτικούς, αποτελούν πλέον παρελθόν και όλοι και όλα είναι αναλώσιμα, καθώς όχι μόνον οι ψηφοφόροι αλλά και τα ίδια τα κόμματα μπορούν να τιμωρούν.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα για το οποίο κάναμε αρχικά λόγο, ότι η Ευρώπη είναι διχασμένη ανάμεσα στα κράτη μέλη της, όσο και εντός των κοινωνιών των κρατών μελών. Η ακρίβεια, ο φόβος για το τι θα προκύψει την επόμενη ημέρα και η ανασφάλεια, προκαλούν μια βουβή κοινωνική δυσαρέσκεια προ το παρόν, που όμως πολύ εύκολα μπορεί να μεταπέσει σε μια κοινωνική έκρηξη, ως προϊόν και των αλλεπάλληλων κρίσεων.
Εκτός όμως από τις κρίσεις που παρατηρούνται στις "μεγάλες" δυνάμεις της Ευρώπης, την ίδια ώρα υπάρχουν και άλλες υπαρκτές εστίες αστάθειας, έστω και μικρότερες, που έχουν εκδηλωθεί τόσο στη Σλοβακία όσο και στη Βουλγαρία.
Στα καθ΄ ημάς τώρα, μπορεί μεν να μην εκδηλώνεται προς το παρόν αυτή η πολιτική αστάθεια ή να μπορεί να συντηρείται μία φαινομενική πολιτική σταθερότητα, όμως είναι φανερές οι επιπτώσεις φτωχοποίησης που έχουν φέρει στον πληθυσμό οι μακροχρόνιες οικονομικές κρίσεις.
Έτσι η υποβόσκουσα κοινωνική δυσαρέσκεια, έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον που προδίδει ότι στον ορίζοντα φαίνονται καταιγιστικές πολιτικές κρίσεις και στο κοινωνικό σύνολο σοβαρές αναταράξεις, αν δεν βρεθούν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της χώρας και των πολιτών της.
Και επειδή λύσεις δεν μπορούν να δώσουν οι πολιτικές που στηρίζονται μόνο στα μηνύματα και τις «ντιρεκτίβες» που έρχονται από την ΕΕ, αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι υπό τις συνθήκες αυτές που τις ολοκληρώνουν οι απειλές από την Τουρκία, το πολιτικό σύστημα ψάχνει εναγωνίως, με έξωθεν καθοδήγηση, να βρει πολιτικές λύσεις που θα αποπροσανατολίσουν τον ελληνικό λαό.
Πάνω σε αυτό το ενδεχόμενο, σύμφωνα με πληροφορίες που διαρρέονται, σχεδιάζεται η λύση μιας οικουμενικής κυβέρνησης και για αυτό το λόγο «ανασύρονται» στην επιφάνεια ονόματα πιθανών ηγετών που θα μπορούσαν να την συγκροτήσουν και να είναι αποδεκτοί από τον ελληνικό λαό.